Yediveren

Kalbim büyüdükçe söyleyeceklerim azalıyor..  Ya bütünleşiyor yada iyice dağılıyorum zaman zaman.. Artık ait olduğu mesafeye sahip olan her şey gibi güneşe adıyorum yüzümü. Bulutlardan kuşlardan ve hatta insanlardan çok daha önce. Söz, uçuşan ve birbirine çarpan ışık parçacıklarından ibaretken artık. işte seni yaşamak bu, işte gülümsemek ve işte sevmek nihayet bilinenin çok ötelerinde.Savunmasızca, hür ve saf. Anlıyorsun.

Öyle birden anlatılmıyor sevmek.. Dalgaları yükselen ve dehşet güzelliğiyle kıyıları tehdit eden bir deniz oluyorum.. Dilimin ucunda martılar uçuşurken .. Öfkeli saçlarımdan tutan gök, bir o yana bir bu yana kıvrılırken uzun boynuyla, bir ışık oluyorum bir karanlık.. Söz çırılçıplak  ve söz ait olduğu tüm kayalardan arınmışçasına. Söz oluyorum.. Dudaklarımda büyüyen kanatların keskinliğinden ziyade önlenilemez bir yutkunuştan korkuyorum. Korkuyorum, nefesimle dağıtacağım bu dünyayı..Açıl yeryüzü, artık büyü. Korkuyorum, kâinat sığmayacak içine.. Deniz yüksek gök alçak. Ben seyrindeyim.