Yediveren

 Evimin bir odası deniz olsun istiyorum.. Bir odası gökyüzü.. Bir odasında hep birbirimize kavuşalım bir diğerinde yanalım.. Tek sahipsiz kuşlar sevsin bizi.. Kir tutan renkler.. Aşınan izler.. Boşalan çerçeveler.. Bu eller bu adımlar bu göğsümde ki deli ses benim değil.. Benim değil seni aşabilecek hiçbir şey.. Koridorlarda durup kalan havayı dirilt.. Pencereleri hatırlar duvarlarıma.. Bu bizimki yaşamak sadece biraz.. Çatısı çiçek temeli taş.. Bayat bir akşam vakti bu .. Geçerli geçersiz bir kuralı yok sevmenin.. İstemenin de öyle.. Eski zamanlardan bugüne sağ kalmış bu güzelliğini hor görme artık.. Yüzüme yaklaş.. Ruhumu gör.. Bana tek kendini ver.

 Benim en aşık hallerimi bilen tek sensin'  Dümdüz  derli toplu sevemeyişimin sessizliğinde..  sanki göğsüme bağdaş kurmuşçasına gözlerimi okşayan ruhun nasıl da güzel..  Hiç sorgulamıyoruz çünkü artık nasıl ve niçin olduğunu bazı şeylerin.. Yerle göğün arasında kıpırdaşıp duruşumuza yaşamak deniyor halk dilinde.. Mutlu yaşamak.  Koklayarak dokunarak.. severek sevişerek.. Anladıklarınca ve anlamadıklarınla bile kimi zaman..  Ben ten ve kemiğim Tek süsüm sensin !