Yediveren

Bırakıveriyorum kendimi.. Çünkü güzel şeyler doğuruyor fikrim adım seslerini dinlerken hayatımda. Ellerim katmerli bir çiçek gibi açılıp yakışıyor yüzümdeki mevsime. Tüm bunlar isimsiz ayrıntıları yaşamın, derin anlamı sözsüzlüğün.  Çünkü bu tek açıklanmamış yanım benim. Ve sen, sende başlıyor akşam, sende başlıyor gece. Çünkü güzel bir şeylere benziyorum seninle, ışığa yaslı, sabaha yakın. Kıpırdama sevgilim.

Al.. Bir gece doğurdum sana aydınlığımdan.. Hiçbir kara parçası yıldızsız kalmayacak artık. Kimse karanlıktan korkmayacak. Ucuz düşlere tutunup uçurumlardan düşmeyecek hiçbir kalp. Al.. Bir gece büyüttüm sana kokumdan Yanın oldum, eğildim, dirildim, köklerimi bağladım sana. Sana dört mevsim güzel sabahlarla geldim. Seni yitirdim, tek kendimde biriktirdim. Soludum tattım içtim seni. Yüzüne adadım yüzümü, sesime yeminler düğümledim, seçtim geceyi, geceyi sana seçtim. Al.. Bir ben var ettim sana hiç yoktan, bir çığ gibi yükselen gözlerimle. Bir gece başlattım sana aydınlığımdan, iki parça bir bütün ruh gibi. Uzandık. Al.. ellerim ellerinde . Al.. saçlarım göğsünde. Al ruhum, al yüreğim, al ben senin gecenim. Gölgemiz düşmez artık birbirimize.

Bir gün karşılaştık sadece, karşılaştık biz ikimiz. Sonra biz seninle yeni bir kıta keşfettik yeryüzünde. Elim sırtında gezinirdi, gözlerin utangaç bir sabah gibi kaplarken ruhumu, akşamlarımız hep sonsuzdu. Hiç bilmediğim bir sürü ismi vardı artık göğün, sayısız ışığı. Kuşlara olan sevgimi senin büyük ellerinde keşfetmiştim. Bazen sadece bir menekşe kurtarırdı günü, bazen bir taze kahve. Sen hep bilirdin içimin küsmelerini. Sen hep okşardın daha sızlamadan yaralarım. Hayat hergün benim için hazırlanmış gibiydi sen yanımdayken. Böyle böyle bir ben kurtardın sen. Bir ben açtın solmuşluğunda zamanın. Herkes vazgeçmiş gibi yürürken kalabalık yollarda, sen kaldırımsız ama sonsuz bir ufka bakan mahalle kuytusuydun. Hiç mi bilmez bir insan kendini kendine saklamayı ? Sen hiç bilmedin. Sanki diyordum uyuyan yüzünü izlerken bazen, sanki bir yüce güç bana iyi bir şeyleri ıspatlamak derdindeydi. Seni vermişti. Sanki tüm karanlıklar saçına sakalına benzetilince evcilleşebilirdi.

İçimi katladım okşadım, alıştırdım içimi usul usul. Komidinimin en alt çekmecesine koydum içimi. Kıstım sesimi, gözlerimi kapattım, saçımı topladım.Tırnaklarımla kirpiklerimi bıdadım güllerim gibi.Duyamazdı artık hassaslığım fikrimi, kimseden utanmayacaktı.Kendinden geç kendini bul umudu kalmıştır belki ceplerimde. Sus dedim fikrime, sen sus ! Bu elimin ayağımın sonudur. Artık sus! Bu onun mutluluğudur. 20ocak19 / 2:05