Yediveren

 Hani o hiç aklımıza dokunamayan yorgunluklar vardı ya .. bizi bulmayacaktı.. Hani benim ellerim hiç üşümeyecek zannederdin sıcacıktı diye hep.. Hani senin kirpiklerin eğilmeyecekti inanırdım kuşlar bağladım diye uçlarına.. Hani sen ve ben hiç eskimeyecektik. Yanılıyormuş insan bazen. Anladığımız kadar işledik birbirimize.. Dokundukça bütünleştik.. Sustuk yağmurlara güneşe koştuk. Hayat hep masum kalacak zannederdik şehirler ölümsüzdü.Hiçbir ev ilgimizi çekmezdi.. hiçbir bahçe hiçbir çatı. Değişmeyeceğiz derdik biz hiç ama hiç gölgelenmeyeceğiz. Önce duvarlarımız oldu çerçeveler astık.. sonra pencerelerimiz.. balkonlar kurduk.. bahçeler edindik. Yaşadık.. sevdik.. azalarak biriktik. Ben yorulup güçlendikçe ellerini.. sen kısalıp uzadıkça saçlarımı daha da çok sevdin. Biz de değişecektik elbet ve işte değiştik.. Kitaplarımız eskidikçe güzelleşecekti ya hani.. ilk dinlediğimiz şarkı hep aynı güzellikte kalacaktı.. Hani mevsimden mevsime renk değistirecektim ben sana.. sen uyuyup uyanacak