Yediveren

 Bir açlık gibi bazen  bir his  Oturuyor kaburgalarımı eziyor Susamıyorum bağıramıyorum Gözlerimin titreyişinden incinen kirpiklerim oluyor  Yutkunuşumdan ürken yabani kuşlar Uzanıp tutamıyorum Itip uzaklaşamıyorum Bu his Bu ağırlık Bu hiçbir yere çarpamama duygusu onca düşmeye rağmen Keşfedilmemiş yerlere benzetiyorum içimi Aşınmışlığına rağmen yürünmeyen onca yollarımla neresiyim Anlaşılmak istemiyorum Anlamak istemiyorum Duyulanlar sustuklarım değilse  Haykırmak istemiyorum Ol izle ve köklen Sırtımı deşen dikenlerin olsun Dilimde açan çiçeklerin Ulaşmazlığı olmayan herşey ol Beni unuttur bana  Göğsüme göğsüme vur kendini Eri ak Düş dağıl  Kaçıp gelmezlik ol Çürümeyen yeşilliklerim ol Beni avut Öylesine açım ki  Ellerinin çiziklerini Tırnak diplerini Acımayan yaranın gereksiz izini Söylemeyi tutmayı unutmayı Yaşamı hatırlat gözlerinle Göğü bağla içime  Beni avut  Öylesine açım ki ( Bilirsin.. şiirin başı ve sonu yazılmaz yaşanılır ancak. ) Ben her şeyin başlangıcıyım..  Sen son ol!