Yediveren

Yer ve zamanın hükmünü yitirdiği bir an bu.. Bu su, bu çığlıklar ve bu özgürlük. Ne yana dönsem  yolunu bulup yüzüme dokunan rüzgâr kadar sert,  içime işleyip kemiklerime sinmiş gibi benden.  Sen kaçamamazlıksın,  doyamamazlık, utanmazlığımsın en çok. Senin gözlerinden gördüğüm için daha uzun bakmış olabilirim çıldırışlarına kuşların..   Ayaklarına değdiği için kutsaldır deniz. Ellerimi sana taşıdığındandır konuşmaz gök. Yağmurlar seninle aklanır fikrimde, mevsimler senden ötürü korkak. Hiç ten tene değmemişliğisin kelimelerin sen.  Çiğnenmedin, duyulmadın, söylemediklerimsin. Sadık bir günah ya da utanmaz bir tövbe kadar çaresiz. Çimenli yüzünden kopup dağılan kokular, yaralarından akan kan,  gözlerin ağlayan  ve tadın dudaklarımdan toprağa dağılan. Yol bilmezlik, cahillik, dilimin kemiksizliğisin. Varsın, bendesin bir yoksulluk tadında. Kavuşmak yetersiz, özlemek haram. Öyle hafife alınacak bir sevmek değil bu, bu kayıp değil kazanmak hiç değil.  Ne yaşamaksın sen  ne de öylece ölmek

 Yaşayabildiğim kadar yaşıyorum.. Seni, kendimle birlikte. Daha az keşkelerim olmasını istememe rağmen.. daha güvenilir tesadüfler umut etmeme rağmen ..  yorulmuyorum yeryüzünden. Bir fesleğenin konserve tenekisine ne güzel yakıştığını hatırlatıyorum kendime. Kalbim tökezliyor fikrimin inceliğinden. Okuduklarımın, gördüklerimin hatta dokunduklarımın bile ardını bilmek isteğim bu gecede..  Tek sen uzun cümleler kurma isteği doğuruyorsun içimde.. Seni anıyorum.. Sonra  Yaşamak oluyor her şey. Tuhaf bir şey insan olmak. Ben olmak, kendinle birlikte. Anımsamak ve bilinmediği halde tanımak gibi bir şeyleri.. duraksamak ama asla yorulmamak.  İçinde gezinen ayak izlerimi hissedebilmendir tam bu his. Kusurdur, huzurdur, sevmektir öteleri. Gökyüzü olabilmek gibi bir umudu var kalbimin..  Gökyüzü ve kuşları.. Kuşlar ve kanatları.. Çok şair çok şey yazmış, birçok hikâye anlatılmış.. Şehirler yerle bir olmuş da  üzerine denizler uzanmış.. Ama hiç kimse bunu gören ve katlanıp yerinden kıpırdamayan

 

  Zaman hiçbir şeyi teğiştiremeyince kabul edip gülümsemeye başlıyorsun. Gülümsüyorsun çünkü sana ait bir şeylerin varlığını artık biliyorsun. Bir his iki kişi arasında paylaşılacak diye bir kural yok ki.  Bir bardak çay gibi bazı akşamlar Düşünmeden anlıyorsun konuyu.

Sanırım artık bende koşmak yerine usul usul yürümeye başladım..Tuhaf bir şekilde aceleden uzağım artık telaştan uzak.Kendimi mi dinlendiriyorum hayatımı umursamıyorum bilmiyorum.Sonuçta benim olan benimle kalıyor değil mi ?Benim olan beni yakalamak yerine artık beni bekliyor..Iyi bir yanı vardır muhakkak,uzun uzun hissedip azar azar tüketmenin.Bazı insanlarla senelerim yanyana geçiyor ama benim' diyemiyorum.Bazı insanlarla senelerce ayrı kalsam bile benim' diyebiliyorum.Bana benim' diyebildiklerim yetiyor artık.Nasıl anlatsam.. Hoşgeldin'