Yediveren

 Kendi kendime söylendiklerim  haricinde aynı her şey..  mevsim kış..  sümbüller aynı güzellikte..  ve ben.. ben yaşayacaklarının tümüyüm hala..  Beni güzel özle!

 Eskiler denince nefesimi göğsümde tutmaya çabaladığım yaştayım ... fotoğraflarım çoğalırken çentikleri derinleşen ruhumun derinlerinde.. kirpiğinin bir tanesini bile yitirmemiş güzelliktesin. Hala !  Sevmek seni avutulmak ihtiyacı hiç duymadan.. hiçbir ifadeden korkmayarak.. sevmek böyle eskiden beri. Hayatın üzerime sinmişliğisin.. Minnettarım!

 Ne gelenlere ne gidenlere sadece kendime çarpıp duruyorum her zaman. Demek istediğim bir yanardağ patlarken gözlerinizi kapatırsan.. sesi denizin hırçın dalgalarını anımsatacaktır sana.  Yine de Sessizliği sevdiğimden hiçbir doğa olayını sığdıramıyorum içime. Benzersizliğini yücelttiğim bin dilim var bir ciğerim. Öptüğünde geçmeyen neyi var ki bu hayatın. Bıraktım karanlık ışığa çarpa çarpa yeni yollar yaratsın bana. Zaman kısıtlı istikametim tek sen! Soluğundan öperim.

 Bir dilek tutalım ve gerçek oldu sayılsın.. Olur olmaz hikâye karakterlerinin acılarına ağlamak ne güzel bir sızı bazen.. hiç bir dokunduğum tenin acısına ağlamak istemezken hep kendimi incittim durdum bunca zaman..  Hikâyelerde gizli bir cümle kadar dokunaklı anılsın adım..  Unuttuklarından gök hatırladıklarından yeryüzü kurulsun.  Yaşaya yaşaya eskittiğim tek sen ol.  Adını anmayı unutamayacağım kadarcık bir hayat işe yarayacak mı bilemiyorum...  Ama dilekler diliyorum ben hala.. Senin için de. Gecenin bir vakti  dışarı çıkıp çimenlere dokunuyorum.. yüreğim hep iyileşiyor.. Hep iyileşiyor bir unutulan.. iyileşiyor hatırladıklarım. Toprağı gökten daha az sevme !