Yediveren

Şeklini hiç kimsenin göremeyeceği kuyruklu umutlar çiziyorum senin için. Yanan ve sönen sönen ve tekrar var olan aniden. Bir çığlığın tekrar tekrar yankılanışı gibi gözlerimizde gök. Narin ve masum ama acımasız da. Koşuyor bak yine bulutlar gök böyle darmadağınken güzel değilmidir zaten.  Dedim kainatın da binbir özlemi vardır elbet.. Bıraktım uçsun kuşlar yağmurlar delirsin güneş patlasın. Bıraktım adı olmasın ikimiz denilen tükenmezliğin. Tüm kurallara aykırı bir sevmek bu. Söylenilen kelimelerden doğmadık çünkü seninle biz. Tenha değiliz  dağınıklık deģil. Bir şeyler tam yerinde güzeldir ya işte öylesin bende sen. Bıraktım milim kıpırdamasın toprak ateş yansın su aksın. Hiçbir yenilgiden çirkinleşemeyecek kadar kısa bu hayat. Hayat çünkü sensin biraz, birazcık da ben. Tüm kurallara aykırı bir sevmek bu. Mütevazi bir zafer genişleyen ve süren hiç bitmeden. Uzayıp giderken kirpiklerim avuç içlerinde. Dedim içim darmaduman.  Aniden ölmek değil bile bile

Belkide her şeyini yitirmesi gereklidir insanın.. kendini bulabilmesi için. Neler neler yitirdik de göğün güzelliğini hep hatırladık sonra .. sonra kuşları.. sonra tebessüme benzedik biraz. Sicim sicim arınan temmuz bulutları da göğe ait değil mi ?  Izlemenin neler hissettirdiğini susmak gerekiyor bazen. ... Unutulabilen insanlar, geçen acılar, vazgeçilmiş kapı önleri var. Sardunyaların tekrar süsleyebildiği balkonlar, göçüp yine geri dönen kuşlar, yeni ve hiç kirletilmemiş şarkılar var. Bundandır belki yağmurlarını da sevmeyi öğrendim göğün. Ve işte böyle bir ıslak temmuz akşamında anılıyor ismin. Ve işte böyle bir ıslak temmuz akşamında kıpırdayan bir evren içim.

Bir şiiri hatırlat bana.. Eksikmişimde tamamlanmış olayım.. Yalnızlık kalıcı bir hastalık gibi işlesin iliklerime.. Kaburgalarımda isyan izleri bileklerim zafer.. Zamanı değil sessizliğin.. Bir yerlerden koparıp kendini, bana gelmiş olsun tüm türküler. Hiçbir geceye benzemesin bu gece.. Adımı tekrar keşfedeyim.Sen iki çıplak ayaksın   herhangi bir vadide, ellerin serin, kirpiklerin karanlık bir uçurum.. Bir şiiri anlat bana.. Bütünmüşümde paramparça olmuşum gibi bakayım dünyaya.. Batsın gömülsün gök denizlere, martılar yurtsuz kasın balıklar göçsün.. Bin ölümü bir avuç toprağa vermiş kadar bağırsın ruhum.. Acısın ve acıtsın nefes almak.. Zamanı değil unutmanın.. Sonra bir güzel şiir vursun yüzüme.. Dünyanın tüm ayıbını örter gibi.. Iyileştirir gibi çocukları.. Aşkı anlatır gibi. Vur yüzüme.. Kimselerin olmadığı bir zaman dilimi ol, bir yutkunuş coşkusu, bir utanmaz mutluluk..Bir şiiri hatırlat bana... Ağlayayım güleyim, ağlayayım güleyim.. Kimse anlamasın beni.