Ana içeriğe atla

Tekrar sevdim

Sevmek yetmiyordu,
tüm yollar adandı adına, ona boyandı gök.
Anlattı okyanuslar,
 yokluğu yine de bilinmedi, 
inanılamadı da varlığına.
Iki el, bir demet kirpik, 
köprücüklerimin çukurlarını ev bilmiş kuşlarla 
tekrar sevdim.
Bunca yıl yaşamıştım, 
ülke ülke büyütmüştüm ayak izlerimi, bileklerimde sofralar kuruldu kayıp gece vakitleri oldu ismi, 
omuzlarımda büyüdü masallar.
Sevmek yetmiyordu.
Doğdum ve öldüm
Doğdum ve öldüm

Hayat bilmem kaç ömürlüktü, 
adım olmasındı, adres aynı, kuşların evi.
Sevmek yetmiyordu, 
yetinmekten kurak kıtalarda dağıldım, savruldum yıldız tozlarına,
 biriktim hergün yeniden, 
her gün kuşlara kavuştum.
Daha çok sevdim.
Daha çok sevdim

Hatırlamıyorum artık,
 nerede başlıyor bedenim üzerindeki hakkı, ruhuma hükmü, 
kalbimde sesi.
Sevmek yetmiyordu, 
birkaç nefes, 
tüm kelimeler, 
en tenha sayfalarda unutulmuş şiirlerle tekrar sevdim.
Kaç deniz varsa yeryüzünde, 
kaç kuş gökte, 
kaç mavi bir insan içinde,
yemindir.

Bilinsin,
ta kendisidir sebebim.
Su.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Boş kafes

Bir gün beklemeyeceksin, olan yine bana olacak. Benim güvercinlerim kaybedecek yolunu, benim cenazelerim kalkacak her saat başı yeni yıkanmış yüzlerle. Ben tutup bir dala asacağım sesimi, benim ellerim küf tutacak orada burada unutulmuş gibi. Bir gün beklemeyeceksin, vapurlara küseceğim kaçırdın diye, bulutlara dağıldı diye, bir yıldızdan bin kıvılcım ahı alacak olan da ben olacağım. Temiz zannedilen her yerin kiri gibi, özgürlüğün gizli bir mahkumu, gelmişe geçmişe vurgun bir ben. Bi gün beklemekler gidecek, sen gideceksin, ben bu kuytunun daha içine kemireceğim kendimi, daha karanlığa ve en çirkin halde alıştığım her yerimle çiğneyeceğim geceyi.  Bir gün sen beklemezken artık ve ben beklenmezken, her yerden kovulmuş gibi bakıp susacağım hayata. Yine. Ve evet söz etme bana güzelliklerinden, vakitten. Şehir isimlerini sokma aramıza, adını sen verme hiçbir sokağın, soluma öyle derin, göğü yere yaklaştırma. Bir gün beklemeyeceksin, o gün yolunu kaybedecek güvercinler. Ne acı, ne
Yorum Gönder
Devamı

Sarmaşık

 Pencereden sarmaşık gibi  sarkıp şimşeklerden yağmurlardan  belki bir parçası kopupda yüzüme düşer diye bekliyorum gökyüzünün ..  Kuşların geceleri güvende olduğunu bilmek gibi huzur verici bir düşüncenin içinde ..  ayaklarımın ucunda oturan kedimi daha çok seviyorum. Insanları ne renge buladığımın bir önemi yok..   sesleri yiyip yutan  ışıkları ürküten bu havada..  bahar ölmez dercesine sarkıyorum penceremden.  Yağmurları çabuk dinmez bu şehrin.. kadınları vazgeçmez. Gökyüzünün bir parçası ol sen mesela.. Yağmura küs Rüzgâra kafa tut Söndür şimşeklerin  gösterişini. Kırılıp düş .. Kendime katasım var seni.
1 yorum
Devamı

Sen ıslık çal ben dans edeyim.

 Biriktirip biriktirip arınmak bu benim yaptığım sanırım. Herkesin bataklığı da ışığı da kendi değil midir bu hayatta. Vakit geç hatta fazla karanlık. Kimseciklerin göğü yok bu saatte seyredilesi. Elim ayağım üşüsün razıyım.. Hadi ! Sen ıslık çal ben dans edeyim.
Yorum Gönder
Devamı