Ben ki,
uçsuz bucaksız bir kıyıydım, derindim, rengarenk çok ışıklı, ılık gibi şefkatli.
Şimdi sokak lambalarının gölgelerine ateş böceklerini anlatırken, usul usul yanarken, yüzümde tüm yıldızlar.
Adını ansam denizlerin çekilecek, balıkların ölecek, belki yıkılacak çatıların kırlangıç yuvaları.
Anmam.
Kabulüm, benim olmayan çiçek diplerinden başlasın ve büyüsün toprakların. Bileklerinde tapulu kuş sürülerinin kanatlarında uyu, dokunduğun senindir,koktuğun senin, adın senin.
Yıldızlardan ötesi benim.
Ben ki,
hakkımca yumuşak ve şeffaf.
Ben ki
iki ufak el ve beyaz tenden öte hala sevdalı.
Çok sevdalı.
Uçmayı unutma.
Yorumlar
Yorum Gönder