Karanlığını aydınlatıyordum, kimi zamansa kalbini.
“Kimi zaman” olmak, bir küfür gibi yapışıyordu ağzıma hep.
Yanarken ve gülümserken.
Işık olmak yanmaktı bilmiyor muydu, yanmak tükenmekti.
Tüm aydınlığına kül yağacaktı bir gün, farkında değildi.
Yüzünden ışık geçerken, ışık akarken ve yansırken ışık.
Çok güzeldi,
ılık ve habersizken öldüğümden.
Yorumlar
Yorum Gönder