Güneş yüzüme vuruyor tam şu an, yağmaya çalışan gögün parçalanmış hali ve esen rüzgarın ürpertisi bana ait değil.
Neye bakarsa onunla doluyormuş insan, öyleymiş bir zamanlar.
Renk yok, ki kirlenir.
Söz yok, ki eksilir.
Nefesin bile durduğu bir bedenden, alıp yüzümü sonsuzluğa adayarak, düz omurgamdan, soğuk ellerimden ve sesimden koparıp kendimi, izliyorum.
Inancımdan bir kirpik eğilişi, kalbimden biraz kan, aklımdan, en çok alkımdan hür kılarak varlığımı,
izin veriyorum !
Güneş yüzüm ve ruhum.
İşte ruhum !
Olabildiğimce hükümsüz, ağzından akıp soluğunda uçuşurken, anıyorum seni,
ki anıyorsam
en yüce sensin evrenimde!
Eğilme,
eğilme kuşları ölmesin yeryüzünün…
Yankımdır.
Yorumlar
Yorum Gönder