Seni cennet bilmeli



Bazen …

ne yaparsam yapayım yanlış oluyor gibi hissediyorum.

Ne kadar iyi niyetli, ne kadar samimi ve ne kadar sevgi dolu olsam da, illa, er yada geç, bir şekilde bu hisse kapılıyorum.

Hani öyle vazgecmek, boşvermek yada o insanları artık önemsememek gibi bir istek değil bu bendeki.

Yoruyor sadece

ve yoruldukça daha sıkı tutuyorum ve tuttukca bu hisse çarpıyorum.

Bu histen nefret ediyorum.Geceleri beni deli etmesinden nefret ediyorum.

Arkadaş, dost, aile üyeleri veya sevgili.

Kim olursa olsun, bana ne zaman bu hissi yaşatsa, kendimi yanlış bir şey yapmışım gibi hissediyorum.

Mükemmel değilim, elbette hatalarım kusurlarım var ama bu öyle bir şey değil.

Kendi hayat felsefeme, kendi vicdanıma ve kalbime dayanarak verdiğim tüm çabaların görmezden gelinmesi gibi bir şey.

Huzursuz oluyorum, yabancı hissediyorum kendimi ve kıymetsiz.

“Ben kimseyi kaybetmem, kaybettiklerim tutmadıklarımdır.”

Yani konu kaybetmek değil, konu tutunmak.

Asıl söylemek istediğim şu

“Elini bırakacağım tek bir insan yok hayatımda.”

Yani çözüm gerek

Ve yok !

Neyse

Ben bi kahve yapayım, uyku zaten dağıldı.

“Üzmeyin lan beni !”

diyemiyor insan...