Ön bahçe, yağmur, türk kahvesi falan.
Bir de böyle bu vakitleri şu hayatın.
Sessiz, ürkütücü, yakışıksız.
Sonra diyorum kendime
Önüme eğilip, göğe gömülüp,
bosver be
bosversene, fırlat denizlere kadar gitsin içindekiler.
…
Ben burada menekşe gibi otururken gölgesiz, kim bilir ne şarkılar çalıyordur şimdi ışık vuran yanlarında toprağın.
Boşverin …
"Kırılganlaşıyorum, bilmesem kanatlarımın varlığına inanacağım."
Yorumlar
Yorum Gönder