Sevdiğim insanları şehir ortası boşluklarında, en sessizliklerinde ve en tenhalarda hayatta tuttuğum doğrudur.
Bir tanesi var ki,
ama tek o,
kökleri kalbime kadar uzuyor
…
Gülümsemem ondan.
________
dedim pencereden yüzüme bakan yüzüme.
dedim pencereden yüzüme bakan yüzüme.
Bir otobüs yolculuğu ne kadar usul ve uzun sürebiliyordu.
Kulağımda sesi, renklerin tümünü içime emiyor ve devleşiyordum.
Bana ait her zerresi özgür kalıyordu böylece.
Kusursusuz biz.
Dünya ne kadar büyük olursa olsun, mani olamıyor,
isminin hakkını veriyorum.
Siyah beyazken hayat, şehirlerin sayısı artarken, içim rengârenk, içimde çicekler.
Duraklar artık kimin umrunda ki.
Yorumlar
Yorum Gönder