Ayrı kaldıklarıma koşarım ben hep böyle günlerde ( gecelerde ), kırgınlıklarımı bitirmeye çalışırım, af diler affetmeye çalışırım.

Iyi etmeye uğraşırım yarayı, tamamlamaya yarımı, doğruyu yapmaya çalışırım.

Insan olmak bunları hergün yapmak demek aslında biliyor olsamda, ben şahsen yapabildiğime inanmıyorum, yetmiyor yada ben öyle hissediyorum.

Söylemeye çalıştığım şu, birini sevmeye kendinizi severek başlayın, acı çekerken de, mutlu olurken de, dua ederken de kendinizden başlayın, çünkü insan zaten sevdiklerinden oluşur.
Ben bir "Ben" dediğimde bu ortamdan bile kaç insan anıyorumdur anlatamam.
Biraz eğri düşünebiliriz sorun değil, kurallara göre yaşamıyor, sınırlarımızı kendimiz çiziyoruzdur hiç kimseninkine benzemiyor olsalarda bu da iyi.
Yani
Sevdiklerim
onlar nasıl düşünüyor ne hissediyor bilemem, tüm her şeyi bilmekte istemem doğrusu.

Sayıldığım ve sevildiğim kadarla, kıymetim bilindiği kadarla, anıldığım hatta unutulduğum kadarla, bile bile yok sayılmalarım, hoş tutuluşlarımla, gönül zenginliğim ve dil cahilliğimle,

andım adlarını,
"Ben" dedim ve dua ettim bu gece.
Gercek şu ki, sevmek en başta sadık kalmaktır.
En çok kendine sonra içimizdekilere.
Tüm bunlardan ne anlam çıkar inanın şuan bilmiyorum.
Hiç düşünmeden yazıyorumçünkü hiç düşünmeden sever insan.
Gönlüme kıymet katan her nefes adına, bir tutam gece, bir tutam ben ve çokça umut.
Sonrası
"Nasip"
Erişemediğim yerler affetsin, mükemmel değilim inanın ve bu iyi.

İnsan, insan olmaya çabaladığınca hayattadır zaten.