Bazı insanlar inadına öldürüyor beni sevgilim, sen onlardan olma.
Bazı insanlar zorla yaşatıyor, sen onlardan da olma.
Nadiren bir kuş uçuyor tepemde gülümsüyorum sebepsiz, bir şarkı çalıyor radyoda dans ediyorum gamsız kedersiz, bazen de bir kitap avuçluyor kalbimi sıradan bir akşam üzeri, hıçkıra hıckıra ağlıyorum.
Sen sadece yanımda ol.
Yaşamak bu' diyor annem, babam bir bakışına sığdırabiliyor hala tüm şefkatini yeryüzünün.
Yani öğreniyorum, unuttuklarımdan çok hatırlamaya çalışıyorum.
Hayatın iki yakasından tutup öpüyorum delice, üzerine yürüyüp korkutuyorum da aynı zamanda.
Yaşamak bu diyor tüm köşe yazarları, tüm şiirler bunu anlatıyor biraz, inanıyor tüm insanlar, insanlar gecip gidiyor hayatımdan birer manzara gibi çoğu zaman.
Sen yanımda kal.
Inan, inanmak çok uzun bir mevzu sevgilim.
Inanmak çok uzun.
Sevgilim,
tamamlanıyorum bir yandan ve eksiliyorum usul usul hergün kimse farketmeden.
Ellerin hep benimle, ellerimle birlikte. Yüzün hep benimle, ifadelerimle. Kokun benimle, nefesin benimle.
Sen sadece yanımda ol.
Hayat akıp giderken, zaman alırken daha çok ama hiç geri vermezken.
Umudu simgeleyen bir renk gibi yayıl, es barış rüzgârları gibi gönlümün memleketinde.
Mucizeler ufak tefek bulur beni merak etme, mutluluk doğururum gözlerimle sana.
Sev, sevmek ölümüne sevgilim, sevmek ölüm yerine.
Yaşanılır elbet, yaşamayı sulu boya resimlerle, kurşun kalemlerle, sözcük ve şiirlerle temize alan çocuklardık biz.
Öncesi yok bunun, sonrası nasip.
Sen sadece yanımda kal sevgilim.
Yorumlar
Yorum Gönder