Insanlar bir insanı bir bütün olarak görür, sever veya sevmez. Halbuki insanın detayları var edendir bir hayatı.
Onları bilmeden sevmek, onları bilmeden sevmemek bile, ne kadar boş bir nefes kaybıdır.
Ufak tefek detaylar işte, en büyük bütünün bile en tamamlayanıdır gerçekte.
Ben ve detaylarım.
Beni bildiğinden ötürü ben eden gönül, gönüller.
Ben ki bazı insanlar için güzel olabilirken bazı insanlar için hep en çirkin olacağım.
Yani demek istediğim, güzelsem beni güzel kılabilenler var diyedir.
Hepsi bu.
Sıradan bir insanım bende, bir özel gücüm yok bende, ölümlüyüm.
Hatta bir çok insandan daha hassas oluşum güçlü kalmamı daha da zorlaştırıyor.
Farkedebilenler bunu var mı?
Çok az.
Sonra düşünüyorum da ...
Detaylarımızı bilenler ve bilmeyenler diye.
Kendimize alamadığımız bazı seyleri nasıl bir huzurla sevebiliyorsak, ben de onlara katılmalıyım.
"Acıyı süz, güzelliği kalsın hayatında"
diyorum kendime, hergün tekrar tekrar.
Nasıl bir cesaretle çekip gidiyor insanlar sevdiği insanlardan ben onu anlamıyorum.
Nasıl riske atabiliyor yok olup bitmeyi.
Severken halbuki ve onca özlerken.
Hepimiz vazgeçilebilir ve ne kadar aksini söylesekte yokluğuyla yaşanılabilir varlıklarız.
Bu bi gerçek.
Kabul edin, etmeliyiz.
Ömür ve ölüm Allah tan,
hayatı güzel kilabiliyorsam ne mutlu bana.
13haziran/ doğmuşsam yaşayacağım elbet
Yorumlar
Yorum Gönder