Günlerdir ilk defa güneşe verebiliyorum yüzümü, sanki daha önce hiç göğü izlememiş gibiyim.
Şaşkınlığım içime dair, koşmayışımdan artık hiçbir his savunmasına, direnmeyişimden, çabasızlığımdan.
Bir 'ne olursa olsun'luk bu belki de, zorlamamak ihtimalleri. Kabul etmek olduğu gibi. Orayı orada, burayı benim.
Kuşların sürü sürü tepemde uçuşmalarına verebileceğim bir milyon güzel mağnanın yanı sıra.. Bir kahve, bir sigara, biraz eskimişliğim.
Iyi böyle.
Aklıma uysam gideceğim çok uzak var, çok insan vazgeçeceğim. Aklıma uysam diyorum, yani kalbim olmasa.
Yorumlar
Yorum Gönder