Sen de bazen kimsesiz hissediyor musun kendini, belki de yersiz yada sebepsiz.Tüm yaşanılanların veya yaşanmışların arasından akıp giderken, olduğun yerden uzak, olamadığına yabancı...Gecenin bu yanı beni hep meşkul etmiştir....Bu vakitlerde aklımın hep bir adım önünde giden ruhuma aldırış etmeksizin..‘işte bak’ diyorum kendime,...'ne kadar ufacık bir detaysın.’..Her parmak ucuma bir insan bağladım, sevdiğim yada değer verdiğim...Oturdum ve penceremin ardındaki hayatı izlerken tüm bu konuları soruları sessizliği kendimden itiyorum....Bu gece anlat bana, dilediğin bir detaydan tut ve anlat.. ki fikrimin düğümlerini çözebilirsen parmak uçlarımda sallanan herkesi azad edeceğim.
İçime atıp duruyordum bilemezsin ki Sabahları o suskunluğunu,aklına gelmiyorum diyordum. Gündüzleri sakinliğini, acaba acaba acaba mı diyordum. Geceleri kayboluyor diyordum, tutunuşlarım mı olacaktı sebebi. Sebebin neydi bilemiyordum. Ama bak buradayım ve buradasın benimle. Biz'e rağmen hayat devam ediyor her yerde farkındayım, bazen dengeleri sabit tutmakta bende zorlanıyorum ama sana da çok ihtiyaç duyuyorum. Uçurumlarınla, vadilerinle. Kayalarınla, kıyılarınla, sana. Her mevsim değişiminde, bir daha ki mevsimi seninle yaşamak için dua ediyorum biliyor musun. Her mevsim, bir mevsim daha diye. Seninle dört mevsim ard arda, yani tüm mevsimlerin güzelliğini yaşamak. Solmak, kurumak, yeşermek, açmak. Seninle, sende, senden olmak. Kalbinden uzanıp doğaya karışmak gibi. Bu sabah evin önünde ki taş merdivene oturdum, yüzüme dokunan güneşi ellerin saydım. Nasıl özlemişim. Günaydın dedim, günaydın, günaydın, günaydın. Yağmurları kokun saydığım gibi, kar tanelerin...
Yorumlar
Yorum Gönder