Ihtişamlı burukluk

Ihtişamlı bir burukluk bu... Üzerime senin bıraktığın.. üşümemem için omuzlarımı usulca ceketinle örter gibi, saçımı yüzümden çeker gibi şeffafça ama soğuk ama uzak ve ağır ... çok ağır. Ağız dolusu kelimeler kurşuna dizildi sonra, sarmaşıklar uzadı, yuttu kent evini çatısını bacasını. Bir ben sorumlu kaldım göğün karasından insanın yarasınadek. Bir ben soydum ellerimi, tırnaklarımdan yeni düşler kazıdım yanına....
Sen hep öylece duracaktın, sen daima kayıp... Bile bile yürüdüğüm bir yoldun. Rutubetli ellerini her mevsim güneşe tutmuşken ben, anlamışken, susmuşken ve kabul etmişken kirini tüm terkedilmiş kentlerinin.. öylece bittin.... Kim derdi ki koskocaman içime sığmayacak bir gün ismin, kim derdi ki sesinin dövüp dövüp öpeceğim içimde kalan kıymıklarını.... Büyütülecek bir yanı da yoktu hani, zoru yoktu, ceketinin bir dikiş izi ağırlığında olabilirdi yüküm ancak.. bir kuru sevgim... Şimdilerde esen yelleri topluyorum, kuşların düşen seslerini, ışığını suyunu topluyorum göğün.. Kendimi senden ötelere, kendimi geleceğe... Şimdilerde bir dua bir düş bin af, şimdiler yaşamak öğrene öğrene... Senin payın yok..kefilim sessizliğime. Ihtişamlı bir burukluk bu sadece.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir mart 2019

Belki ...satırlarımdan vazgeçmeliyim artık çünkü alıştım çiçeklerimle konuşmaya. Birsürü mevsim geçmiş gibi hissediyorum kendimi, birsürü yol aşmışım gibi. Halbuki kaç sabah kaç gece geçti saymıyor ki... . Iyiyim gibiyim, belki de hala kuşları kandırıyorumdur pencereme konan, bilemiyorum. . Bu his ne bir zafer ne de bir yenilgi gibi, bu his başı yada sonu olan hiçbir şeye benzemiyor.. . Sesimin yankılanışı aramıyorum artık aklıma gökyüzü düşünce, bulutların özgürlüğüne yaslıyorum fikrimi.Kalbim hiç olmadığı kadar sakin ve derin. Kalbim hiç bilmediği kadar muhafazakâr ve temiz. Kalbim yerinde hala.... . Anlatmak istediklerimden vazgeçmedim, anlattıklarıma hergün sabah akşam su veriyorum, her gün tozunu alıyorum raflarının. Bazen mor menekşeler bazen de sarı güller koyuyorum yanlarına.... . Yüzyıllarca dinlemeyeceğim şarkılarım var artık benim, halbuki hala o kadar tazeler ki dans edebiliyorum bazen melodilerinde.. . Içler karartıcı anılarım var, tüm ışıkları...

Devamı

Seni cennet bilmeli

İçime atıp duruyordum bilemezsin ki Sabahları o suskunluğunu,aklına gelmiyorum diyordum. Gündüzleri sakinliğini, acaba acaba acaba mı diyordum. Geceleri kayboluyor diyordum, tutunuşlarım mı olacaktı sebebi. Sebebin neydi bilemiyordum. Ama bak buradayım ve buradasın benimle. Biz'e rağmen hayat devam ediyor her yerde farkındayım, bazen dengeleri sabit tutmakta bende zorlanıyorum ama sana da çok ihtiyaç duyuyorum. Uçurumlarınla, vadilerinle. Kayalarınla, kıyılarınla, sana. Her mevsim değişiminde, bir daha ki mevsimi seninle yaşamak için dua ediyorum biliyor musun. Her mevsim, bir mevsim daha diye. Seninle dört mevsim ard arda, yani tüm mevsimlerin güzelliğini yaşamak. Solmak, kurumak, yeşermek, açmak. Seninle, sende, senden olmak. Kalbinden uzanıp doğaya karışmak gibi. Bu sabah evin önünde ki taş merdivene oturdum, yüzüme dokunan güneşi ellerin saydım. Nasıl özlemişim. Günaydın dedim, günaydın, günaydın, günaydın. Yağmurları kokun saydığım gibi, kar tanelerin...

Devamı

Kayıp bir Şubat gecesinin hikâyesi.

Pencerenin başındayım. Ay, yıldızlar çam ağaçları. Tüm gün düşünüyorum, tüm gece düşünüyorum, şiirlerde, şarkılarda, sessizliklerde düşünüyorum. Sonra gün geçiyor, saatler, hayatı durduruyormuşum, yada durdurmak istiyormuşum gibi, şu pencerenin başına oturuyorum. Hayret sigara yok elimde, sigara içmiyorum. Ay yıldızlar çam ağaçları. Yeterince yüksek değil bu ev, hangi köşesinden bakarsam bakayım, hangi penceresinin başıma geçersem geçeyim, sadece ay yıldızlar ve çam ağaçları. Seni göremiyorum. Ne denizi, ne kuşları, ne güneşi, nede İstanbul'u. Ne kadar kabullenmek istemesemde canının yandığının farkındayım. Mutlu olduğun an...

Devamı

Yediveren

Bu Blogda Ara