Mutluluk var buna inan..
Çünkü insan bir yerden sonra yeni umutlar ediniyor, yıkıyor duvarları kendine yeni pencereler var ediyor. O, kuşlar gibi uçmayı hayal ettiği çatılardan göğe kanatsız da dokunmayı öğreniyor. Ne yapsa değişmeyecek olan her şeyi çiçek kabı olarak kullanıyor, eski gazetelerle hediyeler paketliyor, arınıyor ve renkleniyor. Her mevsim başka bir rengine bürünüyor gücünün, her nefesinde ardına gülümseyecek kadar seviyor şimdisini. Hayat insanı sürüklüyor böyle böyle hiç durmadan. Toprağını suyunu ışığını hesap sormadan yargılamadan veriyor. Hayat hep yeniden doğurabiliyor insanı,
iyi ki.
__Insanlar insanlara pek dokunamıyor sonralarında tüm bunların. Seyrinden hoşnutuz, kokusundan çekingen, dehşete düşüyoruz öyle kalpsizler bazen ve sarılabiliyoruz da en derinden, insanlar affetmek oluyor her şeyi. Insanlar şefkat oluyor. Böyle böyle inşa ediyoruz gerçeğimizi.
__Bak, annemi annem bildiğim yaşa geldim. Dikiş biliyorum en az onun kadar, söküğü bitmez ki kalbin.
__Babamı baba kılan yaşa geldim. Türkülerim var dünyalar kadar, efkârsız hazmedilmez ki yorgun akşamlar.
__Ama yine de .. ben çok bir şey katmadım zannederdim, çok yük etmedim. Çok edinmedim yürüyüp giderken ülkelerden ülkelere, şehirlerden şehirlere. Apartmanların bir yerine bir göğüne.. Zannederdim zor tüm bunlar, zannederdim geçmeyecek. Öğrendim ki insanın kendisiymiş mutluluk.
__Bak, ellerimden evren dökülüyor şimdi yüzümden sonsuzluğu.
__Işte bak, evren ışıklarla dolu.
Hoşgeldin !
Çünkü insan bir yerden sonra yeni umutlar ediniyor, yıkıyor duvarları kendine yeni pencereler var ediyor. O, kuşlar gibi uçmayı hayal ettiği çatılardan göğe kanatsız da dokunmayı öğreniyor. Ne yapsa değişmeyecek olan her şeyi çiçek kabı olarak kullanıyor, eski gazetelerle hediyeler paketliyor, arınıyor ve renkleniyor. Her mevsim başka bir rengine bürünüyor gücünün, her nefesinde ardına gülümseyecek kadar seviyor şimdisini. Hayat insanı sürüklüyor böyle böyle hiç durmadan. Toprağını suyunu ışığını hesap sormadan yargılamadan veriyor. Hayat hep yeniden doğurabiliyor insanı,
iyi ki.
__Insanlar insanlara pek dokunamıyor sonralarında tüm bunların. Seyrinden hoşnutuz, kokusundan çekingen, dehşete düşüyoruz öyle kalpsizler bazen ve sarılabiliyoruz da en derinden, insanlar affetmek oluyor her şeyi. Insanlar şefkat oluyor. Böyle böyle inşa ediyoruz gerçeğimizi.
__Bak, annemi annem bildiğim yaşa geldim. Dikiş biliyorum en az onun kadar, söküğü bitmez ki kalbin.
__Babamı baba kılan yaşa geldim. Türkülerim var dünyalar kadar, efkârsız hazmedilmez ki yorgun akşamlar.
__Ama yine de .. ben çok bir şey katmadım zannederdim, çok yük etmedim. Çok edinmedim yürüyüp giderken ülkelerden ülkelere, şehirlerden şehirlere. Apartmanların bir yerine bir göğüne.. Zannederdim zor tüm bunlar, zannederdim geçmeyecek. Öğrendim ki insanın kendisiymiş mutluluk.
__Bak, ellerimden evren dökülüyor şimdi yüzümden sonsuzluğu.
__Işte bak, evren ışıklarla dolu.
Hoşgeldin !
Yorumlar
Yorum Gönder