Ben hiç büyüyemeyenlerdenim

 Tanrım yeryüzünü yoksullukla sınama.

Kuşları ölümsüz kıl denizleri yakın.

Affet kaybedip yitidiğim umutları,

 yeni hayallerle yıka kirini ruhumun.

Haykırmaksa güç.. 

haykırayım ciğerlerim kanasın.

Susmaksa.. al dilimi 

kayıp kalsın.

Bulutlar daha dolu daha acıklı 

daha gürültülü düşsün toprağa.

Sönmesin ışıklar,

 terkedilmesin kalpler.

Hiçbir çocuk hiçbir dilde öğrenmesin ayrılığın anlamını.

Ben hiç büyüyemeyenlerdenim.

Tamrım yeryüzünden esirgeme geceyi, sabahları bileklerimden doğur.

Kesikleri hoşgör,

 yaralarımı sev.

Ağlamaksa 

ağlayayım denizler bütünleşenedek.

Gülmekse kahkahalarımı dikeyim toprağa. Ağaca çiçeğe süreyim dudaklarımı tükenenedek.

Bitmesin sevmek, 

eskimesin kelimelerde aşk.

Kavuşulmuş sayılsın anmak adını geçmişin, özlemler suçlarından arınsın,

 gelecek genişlesin.

Unutulmuş fedakârlıklarla kutsa beni, kokuyu hissetmekle, 

dokunabilmekle, 

nefes nefese yaşamakla ödüllendir...

Savaşımı ve yenilgilerimi bile.

Rüzgârı duydum güneşi gördüm.

Sakladım onu

 kendimi biriktirdim.

Acıyı mutluluğu, 

tanıdım uzağı yakını.

Kaybettim kaybettim ama 

kimselere yenilmedim.

Şimdi kuşlara daha yakın nefes alıyorsam.. ellerimde her bir duydu dilimde nefes.

Yüzünün tüm topraklarında gömülüp gözlerindeki sulardan doğuyorsam onun tekrar tekrar.

Duy beni! 

Ve işte ben, kaç mevsimdir ard arda ona adanmış.

Işte ben, asırlardır var gibi ama yeniden var olmuş.

Işte ben,  iki gözün kirpiği arasında tam.

Ben hiç büyüyemeyenlerdenim.

Tanrım yeryüzüne göğü bağışla..

Kuşları ölümsüz kıl.

Ey ruhların dokunulmazlığını var kılan güç ..

Hiç tükenme !

Aşk buysa eğer.