Insan gök gibi dökülmeye hazır bir varlık kimi zaman. Insan ruhunun bedenini aşıp ışık saçmak istercesine göğsünü yumrukladığına da şahit olabilir. Bir kendine kefildir zaten değil mi insan.. Kelimeler imalara harcanmaktan yorgun.. ben onları anlamaktan.
Ellerimi izliyorum, tırmak diplerimden doğup ciğerlerimde açan sessizlikler hiç aşınmıyor.. Anlamlar yaratıyor durmadan.. pencerenin aralığından odaya sızan soğuk havayı gök ilan edebiliyor bu yüzden insan. Hissetmek yaşamak değil midir ki zaten. Küskünlüklerime mumlar yakıyorum.. yorgunluğumu arıtıyorum beyaz kâğıtlarla. Insan tam bir nefes alayım derken susadığı denizlerin tuzunda yanıyor. Genizlerim yanıyor.. gözlerim yanıyor. Ötelerde hep o güzel uzaklar, uzaklar uzaklar.Burnumun ucunu göremediğim bir gece halbuki bu.
Ruh köle ruh hükumdar.
Yorumlar
Yorum Gönder