Seni cennet bilmeli

Güzel bir yer bulmuş gibiydim.. Kendimi aldım oraya koydum, orada tuttum, orada bıraktım, oranın doğru yer olduğuna inandım.Eksikleri ve fazlalıkları görmezden geldim, orayı hep kendimden önce bildim.Orası dağınıktı, orası serindi, orası başkaydı. Orası ya öncesiydi her şeyin ya sonrası.Beni niye kabullenmemişti.(?)Etmiş miydi (?) Hiçbir şey hissedemiyordum. Oradaydım işte kalakalmışlığımla.

Sonralarında farkettim ki oranın ışıklarını ben açamıyordum, benim sesim yankılanmıyordu orada, benim sözüm bir tüğ kadar hafifti ve yabancı ve çirkin ve anlamsızdı. Yüreğim ne kadar ağırdı orada, mesafeler ne kadar can yakıcı, bilmemek ne büyük sürgündü, usul usul öğrendim gördüm zamanla. Susmayı öğrendim önce, sonra ellerimi ziyan etmeyi, kendimi kimse hissetmeyi, kendimi herkes hissetmeyi.

Oradaydım işte aykırılığımla.

Bir önceliğim olmayacaktı, inançlarımın üzeri bir yığın toz tutmuştu, beklentilerim çürük. Ağzımda yıkılıp dökülmüşlüğle umudun, kendi direncime tutunup oradaydım.Orası beni sardı, orası beni savurdu, orası orasıydı işte, orada bana yer yoktu.

Tüm var oluşum kusurlu bir saat gibi bir ileri iki geri ilerliyordu hayatın ortasında. Kendimin hakkını vermeliyim ki orasını sevdim, çok çok sevdim orasını.
Orası ben ne isim verirsem oydu, orası hep aynı orasıydı halbuki.

Kendimi çağırdım, kendimi göğsüme geri soktum, kaburgalarımla ezdim kendimi, geri aldım kendimi kendime.

Şimdi buralarda kimin yüzüne rastlasam, gök kuşanmışlığıyla öyle masum, incecik sızlatır içimi.

Oldu elbet her deliliğe meyil ettiğim benim de orası uğruna, sevdiğim de oldu, sövdüğüm de oldu. Ama her şey her yere gecikmişti bir kere, ne diyebilirdim ki artık.

Kabullendim.

Anlamını yitirip giden o ufak tefek ayrıntılara tüm kırgınlığım, tüm isyanım değişmeyenlere, zamana, ruha, bitmek bilmeyen bekleyişlere. Tamamlanmayacak bir isim başlamıştı nefesimde, davam nefesimle.

Orası orasıydı işte, o kadardı.

Bir ismi olmamalıydı belli ki.

Yoksa dedim ya

çok sevdim çok.